Οι ΗΠΑ βυθίζονται στο βάλτο της αποτυχίας, με μόνη προοπτική την ήττα
Ο Μπους πρόσφατα θριαμβολόγησε μιλώντας για μείωση των βίαιων επιθέσεων κατά Αμερικανών στρατιωτών στο Ιράκ τους τελευταίους μήνες. Ο Λευκός Οίκος απέδωσε την «ύφεση» της βίας στο νέο κύμα στρατιωτικής δύναμης επιπλέον 30.000 ανδρών που ενίσχυσαν τις ήδη εγκατεστημένες στρατιωτικές δυνάμεις του Πενταγώνου μέσα στο 2007, ανέβασαν το συνολικό αριθμό των ένστολων Αμερικανών σε 160.000 και συνέβαλαν στην ενίσχυση της «ασφάλειας». Όμως λίγες μέρες μετά, ανελέητες μάχες ξέσπασαν στη Βασόρα μεταξύ των κυβερνητικών στρατευμάτων που επιτέθηκαν στην πόλη και το σιιτικό στρατό του Μοκτάντ αλ Σαντρ.
Έ ξι μέρες μαχών ακολούθησαν. Εκατοντάδες οι νεκροί και από τις δύο πλευρές, αναγκαστική η εμπλοκή του αμερικάνικου στρατού στο πλευρό του πρωθυπουργού Μαλίκι, καταιγισμός ρουκετών στην Πράσινη Ζώνη της Βαγδάτης, ανατίναξη του δεύτερου μεγαλύτερου πετρελαιαγωγού, δεκάδες αξιωματικοί του ιρακινού στρατού και κυβερνητικοί αξιωματούχοι όμηροι του Σαντρ ήταν ο απολογισμός των μαχών. Προχθές ο Σιίτης ηγέτης ανακάλεσε τις δυνάμεις του από τους δρόμους της Βασόρας και άλλων πόλεων του Ιράκ αφού είχε ήδη δείξει τη δύναμή του. Και τα πομπώδη λόγια των Αμερικανών θρυμματίστηκαν μέσα στο χάος των συγκρούσεων που περισσότερο από ποτέ απέδειξαν πόσο λίγο «ελέγχουν την κατάσταση» οι ΗΠΑ και οι κυβερνητικές ένοπλες δυνάμεις. Και πόσο δραματικά ανεξέλεγκτη είναι η σύγκρουση, που παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις.
Σε αντίθεση με τις δηλώσεις Αμερικανών αξιωματούχων, το 2007 ήταν η χρονιά με τις μεγαλύτερες απώλειες Αμερικανών στρατιωτών από την αρχή του πολέμου. 852 νεκροί στρατιώτες των ΗΠΑ είναι ο επίσημος απολογισμός της χρονιάς, ενώ ο συνολικός αριθμός των νεκρών στρατιωτών στην 5η επέτειο της κατοχής ξεπέρασε τους 4000. Δεκάδες χιλιάδες είναι οι τραυματίες και άλλοι τόσοι οι Αμερικανοί μισθοφόροι που επιστρέφουν με σοβαρές ψυχολογικές διαταραχές. Πάνω από 1.200.000 Ιρακινοί έχουν χάσει τη ζωή τους μέσα στα 5 χρόνια του πολέμου και 5.000.000 έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους. Σύμφωνα με την κατοχική ιρακινή κυβέρνηση, 50.000 πρόσφυγες έχουν επιστρέψει στα σπίτια τους από τον περασμένο Οκτώβριο. Όμως όπως έρευνες αποδεικνύουν, αυτό δεν οφείλεται στην ασφάλεια που εξασφάλισαν οι ΗΠΑ γι’ αυτούς, αλλά στις δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζουν στη Συρία, την Ιορδανία και το Λίβανο, συνθήκες που συχνά είναι εξίσου απάνθρωπες με το ιρακινό χάος.
Εμφύλιος made in USA
Σε πολλές επαρχίες της χώρας ο εμφύλιος μαίνεται. Με εκκαθαρίσεις πληθυσμών, όπως για παράδειγμα στη Βαγδάτη και τα περίχωρά της, που ο πληθυσμός της από 65% σουνιτικός έχει μετατραπεί σε 75% σιιτικός! Ο πραγματικός λόγος που τους τελευταίους μήνες οι κατακτητές είχαν σχετικά περιορισμένες απώλειες ήταν ότι απλά άλλαξαν τακτική. Στη Βαγδάτη και στην επαρχία Άνμπαρ που «ελέγχουν» περιόρισαν τις δραστηριότητες των χερσαίων δυνάμεων στο ελάχιστο και αύξησαν τις αεροπορικές επιδρομές, που τετραπλασιάστηκαν το 2007 σε σχέση με το 2006. Δημιουργούν μεγάλες στρατιωτικές βάσεις για τους ίδιους, ελπίζοντας παράλληλα ότι οι ιρακινές ένοπλες δυνάμεις και οι εξαγορασμένες νέο-εξοπλισμένες από τις ΗΠΑ σουνιτικές πολιτοφυλακές που μέχρι πρόσφατα τους μάχονταν θα καταφέρουν να εξουδετερώσουν τις ομάδες της αντίστασης και τους απείθαρχους ηγέτες που διαθέτουν ιδιωτικό στρατό. Πρόκειται για μάλλον υπεραισιόδοξα σχέδια, που αποδεικνύονται φρούδες ελπίδες μετά την τελευταία γενικευμένη σιιτική εξέγερση, χωρίς -άλλωστε- ιδιαίτερα εξασφαλισμένο μέλλον, αφού πλέον, χάρη στις ΗΠΑ, και οι Σουνίτες εκτός από τους Σιίτες του Σαντρ, διαθέτουν έναν καλά εξοπλισμένο ιδιωτικό στρατό έτοιμο για όλα…
Πολιτικά αδιέξοδα
Κι ενώ υποτίθεται ότι ο μείζων πολιτικός στόχος των ΗΠΑ στο Ιράκ ήταν η επαναπροσέγγιση Σουνιτών, Σιιτών και Κούρδων μέσα από τη συμμετοχή τους σε μια ελεγχόμενη κυβέρνηση, οι εξελίξεις τραβούν έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο. Όλοι μάχονται εναντίον όλων, ενώ οι ένοπλες ομάδες αλλά ακόμη και η πλειοψηφία των κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση σε ένα μόνο πράγμα συμφωνούν: στον τερματισμό της κατοχής του Ιράκ, την απομάκρυνση των στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ, την επιστροφή του ιρακινού πετρελαίου στην άρχουσα τάξη της χώρας. Και οι μόνοι που παραμένουν υπέρ της κατοχής είναι οι ηγέτες των Κούρδων του Βόρειου Ιράκ. Κάτι -βέβαια- που μένει να επιβεβαιωθεί τους επόμενους μήνες, καθώς οι Αμερικάνοι δεν στάθηκαν ικανοί να εμποδίσουν τη στρατιωτική εμπλοκή της Τουρκίας στο Ιρακινό Κουρδιστάν, με πρόσχημα το ΡΚΚ και άμεσο στόχο τα πετρέλαια του Κιρκούκ. Από την άλλη, μέσα από την ανάγκη συνθηκολόγησης με τους Σιίτες στο εσωτερικό του Ιράκ, το σιίτικό Ιράν που απειλείται κατά καιρούς από τον Μπους αναδείχτηκε σε περιφερειακή δύναμη και αναβάθμισε το ρόλο του στην περιοχή. Την ίδια στιγμή στο εσωτερικό των ΗΠΑ, το αντιπολεμικό κίνημα και τα αδιέξοδα της πολιτικής του Μπους αναγκάζουν τους υποψήφιους για το προεδρικό χρίσμα να ανταγωνίζονται σε δηλώσεις για το ποιος θα εξασφαλίσει την πιο άμεση αποχώρηση του στρατού των ΗΠΑ από το Ιράκ…
Οικονομική αιμορραγία
Τα στρατιωτικά και πολιτικά αδιέξοδα ενισχύονται από το τεράστιο οικονομικό κόστος. Οι προβλέψεις λένε ότι το 2009 ο στρατιωτικός προϋπολογισμός των ΗΠΑ θα είναι ο μεγαλύτερος από την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το κόστος του πολέμου «κατά της τρομοκρατίας» είναι ήδη μεγαλύτερο από τον πόλεμο της Κορέας (1950-53) και εκείνον του Βιετνάμ (1965-75). Από το 2003 μέχρι τώρα, ο πόλεμος κόστισε 500 δισ. δολάρια. Αν σε αυτό προστεθεί και εκείνο των περίπου 70.000 στρατιωτών στο Αφγανιστάν, που αδυνατούν να πολεμήσουν αποτελεσματικά τους Ταλιμπάν (χωρίς εκεί να υπάρχει οποιοδήποτε πετρελαϊκό αντιστάθμισμα), θα καταλάβουμε εύκολα γιατί ο πρόεδρος Μπους γκρινιάζει κάθε τρεις και λίγο στους συμμάχους του ΝΑΤΟ και κάνει αγωνιώδεις προσπάθειες να τον συνδράμουν στο Αφγανιστάν με περισσότερες δυνάμεις. Με δεδομένο ότι η αμερικάνικη οικονομία δεν βρίσκεται σε φάση αλματώδους ανάπτυξης, η κατάσταση έχει οδηγήσει πολλούς φιλελεύθερους Αμερικανούς οικονομικούς αναλυτές να υποστηρίζουν τη σταδιακή αποχώρηση των ΗΠΑ και από τις δύο χώρες. Αλλά τα αδιέξοδα μιας -έστω και σταδιακής- αποχώρησης είναι επίσης προφανή για τα «συμφέροντα των ΗΠΑ».
Από τη μεριά του διεθνούς αντιπολεμικού κινήματος έχουμε να κάνουμε ό,τι είναι δυνατό για να αυξήσουμε τα αδιέξοδά τους και να επιταχύνουμε τις εξελίξεις. Εδώ στην Ελλάδα να απαιτήσουμε την άμεση αποχώρηση των Ελλήνων στρατιωτών από το Αφγανιστάν και το κλείσιμο των βάσεων. Είναι η καλύτερη βοήθεια που έχουμε να δώσουμε στους Ιρακινούς που 5 χρόνια μετά την εισβολή των ΗΠΑ εξακολουθούν να υφίστανται τις οδυνηρές συνέπειες μιας ιμπεριαλιστικής πολιτικής που έχει περιέλθει σε πλήρες αδιέξοδο!
Θανάσης Κούρκουλας