Για τις 9 Απρίλη ορίστηκαν φέτος οι φοιτητικές εκλογές στη συνεδρίαση του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΦΕΕ. Η φετινή εκλογική μάχη στις σχολές είναι λογικό να «χρωματίζεται» έντονα και από τις συνολικότερες εξελίξεις στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό.
Η γενική απεργία στις 12 Δεκέμβρη (με τα 2 εκατομμύρια απεργούς και τους δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές, ανάμεσά τους χιλιάδες φοιτητές) άνοιξε μια περίοδο κρίσης για την κυβέρνηση, η οποία βαθαίνει συνεχώς μέσα στον ασφυκτικό κλοιό των απεργιακών αγώνων διαρκείας που ξεσπούν (ΔΕΗ, Δήμοι, Τράπεζες, Λιμάνια) αλλά και της συγκλονιστικής γενικής απεργίας της 19ης Μάρτη.
Η αδυναμία της κυβέρνησης όμως δεν την κάνει λιγότερο επικίνδυνη. Πιστή στα συμφέροντα των βιομηχάνων και των τραπεζιτών, παράλληλα με όλες τις επιθέσεις της (ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις), εντείνει την επίθεσή της στην παιδεία, με τη νέα απόπειρα εφαρμογής του νόμου-πλαισίου μέσω της εκβιαστικής επιβολής του Πρότυπου Εσωτερικού Κανονισμού (ΠΕΣ) και την προσπάθεια αναγνώρισης των ιδιωτικών Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών.
Η Αριστερά στις σχολές απέναντι σε αυτήν την επίθεση έχει το καθήκον της οργάνωσης της αντίστασης. Καμιά ρύθμιση του ΠΕΣ (του νόμου-πλαισίου από το παράθυρο) δεν πρέπει να εφαρμοστεί σε καμιά σχολή, σε κανένα τμήμα, πουθενά! Η αναγνώριση των ΚΕΣ να μην περάσει! Για μια τέτοια μάχη χρειάζεται η Αριστερά να φέρει τα πάνω-κάτω μέσα στα πανεπιστήμια. Η ηττοπαθής λογική που λέει ότι «δεν είμαστε ούτε στο Μάη-Ιούνη, ούτε στο άρθρο 16» δεν πρέπει να χαρακτηρίζει τις δυνάμεις που εκφράζουν την αντίσταση. Είναι αλήθεια ότι το κλίμα δεν είναι ανάλογο εκείνης της περιόδου, δεν γίνονται κάθε βδομάδα συνελεύσεις εκατοντάδων, αλλά σε μια τέτοια περίοδο είναι που η Αριστερά πρέπει να μπει μπροστά, να οργανώσει Γενικές Συνελεύσεις, να ανοίξει τη συζήτηση για τον ΠΕΣ και τη συνολική αντιπαράθεση με τη Ν.Δ., να οργανώσει κινητοποιήσεις, να τις συνδέσει με το εργατικό κίνημα που δίνει τη δική του μάχη.
Και αυτή η μαζική δράση να μετατρέψει τις εκλογές σε πραγματική πολιτική μάχη, όπου θα μετρηθούν η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, η παράταξη που αποτελεί το μακρύ χέρι της κυβέρνησης και των αντιεκπαιδευτικών «μεταρρυθμίσεων», με την Αριστερά που θα έχει εκφράσει την αντίσταση σε αυτές τις πολιτικές. Να εκφραστεί το πλειοψηφικό ρεύμα οργής απέναντι στη Δεξιά και τα μέτρα της και απέναντι στην φοιτητική της παράταξη που τα στηρίζει, να μαυριστεί μαζικά η ΔΑΠ. Και παράλληλα να αναδειχθεί ως «αντίπαλο δέος» η Αριστερά που στήριξε τις αντιστάσεις και όχι η -ανύπαρκτη ή στην καλύτερη περίπτωση συρόμενη στα αμφιθέατρα και τις κινητοποιήσεις- ΠΑΣΠ, που αδυνατεί να εκφράσει τη διάθεση των φοιτητών για αντίσταση.
Η πλατύτερη δυνατή ενότητα που απαιτείται για κάτι τέτοιο (και που οδήγησε στη νίκη του άρθρου 16) είναι δυστυχώς -με κύρια ευθύνη της ΠΚΣ και των ΕΑΑΚ- αδύνατη προς το παρόν. H ΠΚΣ έχει ξαναγυρίσει στο δρόμο του σεχταρισμού και της ηττοπαθούς αυτοαναφοράς. Έχει κεντράρει την προπαγάνδα της στο να φανεί πιο αριστερή από τον ΣΥΡΙΖΑ, ξεχνώντας την αντικυβερνητική πάλη. Τα ΕΑΑΚ δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Δε δίνουν ουσιαστικό περιεχόμενο στον «κοινό αγώνα με τους εργαζόμενους» και αφού δεν παίρνουν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες σε αυτήν την κατεύθυνση, ξαναγυρνάνε στα «ιδιαίτερα» προβλήματα της κάθε σχολής για να «φτιάξουμε» φοιτητικό κίνημα. Τέλος, αποφεύγουν το κρίσιμο ζήτημα της ενωτικής δράσης, με πρόσκαιρες προεκλογικές συγκολλήσεις (π.χ. με τη Γένοβα). Η κόντρα μεταξύ των τάσεων των ΕΑΑΚ γι’ αυτό το ζήτημα είναι η πιο έκδηλη απόδειξη ότι πρόκειται για μια καρικατούρα ενότητας.
Αλέξανδρος Τσεκούρας, ΦΛΣ