Μομφή με τους αγώνες
Ανατροπή των αντιμεταρρυθμίσεων, ανατροπή του Καραμανλή
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές η Ν.Δ. επιχειρεί να ολοκληρώσει στη Βουλή την ψήφιση του νομοσχεδίου-καρμανιόλα για το Ασφαλιστικό. Η καθυστέρηση για πάνω από 10 μέρες του κοινοβουλευτικού «βασάνου» του Καραμανλή λόγω του αιτήματος για δημοψήφισμα και της πρότασης «μομφής» αναδεικνύει ένα μόνο μέρος των δυσκολιών που αντιμετωπίζει η Ν.Δ.
Δ ιατηρώντας τον έλεγχο των 151+1 βουλευτών του, ο Καραμανλής μπορεί να ψηφίσει το Ασφαλιστικό. Δεν μπόρεσε όμως να κρύψει την αλήθεια για τις «λύσεις» του νόμου Πετραλιά: τη μείωση των επικουρικών συντάξεων, την αύξηση των ορίων ηλικίας για όλους, τη σφαγή για τις μητέρες ανηλίκων, την κατεδάφιση των «ευγενών» Ταμείων, την αγριότητα του διπλασιασμού των ενσήμων που θα απαιτούνται για το δικαίωμα των ηλικιωμένων ανέργων και των μεταναστών στην περίθαλψη.
Αυτές οι διαπιστώσεις κάνουν το 80% του κόσμου (ακόμα και το 60% των ψηφοφόρων της Ν.Δ.) να τάσσεται κατά της ασφαλιστικής αντιμεταρρύθμισης, ενώ, παρά τη χυδαία επίθεση των ΜΜΕ, η πλειονότητα της κοινωνίας απέρριψε τον «κοινωνικό αυτοματισμό» και υποστήριξε τους απεργούς, κατανοώντας ότι δίνουν τη μάχη για το σύνολο των εργαζομένων.
Αυτό το συμπέρασμα έχει κρίσιμη πολιτική σημασία. Στις βδομάδες που πέρασαν εκδηλώθηκε η δύναμη του εργατικού κινήματος: τα απεργιακά ποτάμια της 12/12 και της 19/3 έδειξαν χειροπιαστά ποια είναι η δύναμη που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Η απεργία στην Τράπεζα της Ελλάδος έπιασε τους γιάπηδες και τους
σπεκουλαδόρους από το λαιμό. Η απεργία στη ΔΕΗ και στους ΟΤΑ απέδειξε
ότι οι στοιχειώδεις λειτουργίες της κοινωνίας στηρίζονται στην εργασία
των απλών ανθρώπων που όταν απεργούν και κινητοποιούνται μπορούν να
παραλύσουν τα πάντα. Η δύναμη αυτή θα μπορούσε να φτάσει στη νίκη, να
αναγκάσει τον Καραμανλή να αποσύρει το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό,
ακριβώς όπως ο Σημίτης υποχρεώθηκε να αποσύρει το σχέδιο Γιαννίτση και
τις «ιδέες» Σπράου.
Στο πιο κρίσιμο σημείο εκδηλώθηκε όμως η αναδίπλωση της συνδικαλιστικής
γραφειοκρατίας. Η συμφωνία ντροπής που υπέγραψε η ΓΣΕΕ με τους
εργοδότες (βλ. διπλανές στήλες) ήταν ένα σαφές μήνυμα αποκλιμάκωσης της
πάλης και για το Ασφαλιστικό από τη μεριά της ηγεσίας των συνδικάτων.
Την ώρα που χρειαζόταν η κλιμάκωση του αγώνα, η στήριξη των ηρωικών
απεργιών στη ΔΕΗ, στους ΟΤΑ, στην Τράπεζα της Ελλάδος, την ώρα που ήταν
απαραίτητη η ενοποίηση των μετώπων του Ασφαλιστικού με τη διεκδίκηση
αυξήσεων στους μισθούς και την απόρριψη των ιδιωτικοποιήσεων, αυτή την
ώρα η ΓΣΕΕ διάλεξε να υπογράψει σύμφωνο διετούς «κοινωνικής ειρήνης» με
τους εργοδότες.
Δημοψήφισμα
Στο κενό που δημιουργούσε αυτή η υποχώρηση των συνδικαλιστικών ηγεσιών
και η δικαιολογημένη «κόπωση» των πιο προχωρημένων τμημάτων των απεργών
(με την οικονομική «αιμορραγία» 15 ημερών απεργίας…) δοκιμάστηκε η
κοινοβουλευτική τακτική. Η πρόταση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για
δημοψήφισμα θα μπορούσε να είναι ένα βοηθητικό όπλο στον αγώνα για την
ανατροπή της ασφαλιστικής αντιμεταρρύθμισης. Πράγματι, ο κόσμος
υπέγραψε και υπογράφει μαζικά και με ενθουσιασμό το σχετικό κείμενο.
Πράγματι, η πρόταση για δημοψήφισμα είναι μια ευρηματική πρόκληση
απέναντι στον Καραμανλή. Όμως δεν μπορούσε και δεν μπορεί να
υποκαταστήσει το βασικό μέτωπο, που ήταν και είναι η συνέχιση των
απεργιών και των συλλαλητηρίων.
Ένα τμήμα των δυνάμεων της Αριστεράς βιάστηκε να διαπιστώσει την
«κόπωση» του κόσμου, βιάστηκε να κατέβει πρώτο από την «πίστα» του
απεργιακού χορού, πριν ακόμα εξαντληθούν τα περιθώρια αντίστασης στη
ΔΕΗ και στους ΟΤΑ, πριν κληθούν να παρέμβουν άλλοι μεγάλοι κλάδοι, πριν
δοθεί η μάχη για συνέχεια της μεγάλης πανεργατικής απεργίας της 19/3. Η
τακτική της συλλογής υπογραφών για δημοψήφισμα για το Ασφαλιστικό ήταν
και είναι μια καλή συμπληρωματική επιλογή δράσης, δε θα μπορούσε όμως
από μόνη της να οδηγήσει σε ήττα τον Καραμανλή. Ακόμα πιο
«κοινοβουλευτοκεντρική» ήταν η πρόταση μομφής από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Οι κορόνες του Γ. Παπανδρέου στη Βουλή δεν ήταν αρκετές για να καλύψουν
την αναμφισβήτητη έγκριση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ στην υπογραφή που έβαλε
ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ στη συμφωνία ειρήνης με τον ΣΕΒ. Η πρόταση μομφής
δεν μπορούσε παρά να καταλήξει στην αυτονόητη διαπίστωση ότι ο
Καραμανλής ελέγχει τους βουλευτές της Ν.Δ. Η παρέμβαση στη Βουλή έχει
–ασφαλώς– περιεχόμενο, όμως ο κοινοβουλευτικός δρόμος δεν είναι η
μέθοδος για να ανατρέψουμε τις νεοφιλελεύθερες αντιμεταρρυθμίσεις.
Παρ’ όλα αυτά, ψηφίζοντας το νόμο για το Ασφαλιστικό, ο Καραμανλής
βρίσκεται πολύ πιο κοντά στη διαπίστωση ότι χάνει τον πόλεμο, παρά στη
διαπίστωση ότι (ακόμα και με «πύρρειο» τρόπο) κέρδισε μια μάχη. Το
μέγεθος των αντιδράσεων που εκδηλώθηκαν ήταν τόσο σημαντικό, που η
προσπάθεια εφαρμογής του νόμου (σε συγκεκριμένους κλάδους ή Ταμεία μέσα
στο επόμενο εξάμηνο) θα είναι μια άγρια περιπέτεια για τη Ν.Δ. Και
αυτές οι αντιστάσεις θα πρέπει πάντα να συνδυάζονται με το πάγιο πλέον
αίτημα της ανατροπής του νόμου-καρμανιόλα.
Πολύ περισσότερο τώρα που δεν υπάρχει κανένα περιθώριο
ψευδαισθήσεων για ανάπαυλα. Η κυβέρνηση Καραμανλή, σαν πληγωμένο θηρίο,
είναι υποχρεωμένη να προχωρήσει στην υλοποίηση των επιταγών των
βιομηχάνων και των τραπεζιτών που, μέσα στη δίνη της διεθνούς
οικονομικής κρίσης, γίνονται όλο και επιθετικότεροι. Ήδη οι υπουργοί
της Ν.Δ. μιλάνε για «αυξήσεις» στους δημόσιους υπαλλήλους και τους
συνταξιούχους μικρότερους από τον τρέχοντα πληθωρισμό. Εξαγγέλλουν την
πώληση του ΟΤΕ στην Deutsche Telekom, της ΔΕΗ στη RWE, το νέο κύμα
άμεσων (ή έμμεσων, διά των συμπράξεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα)
ιδιωτικοποιήσεων στην Ολυμπιακή, στα λιμάνια, στα περιφερειακά
αεροδρόμια. Φτάνουν να απειλούν ακόμα τα τελευταία σταθερά σημεία των
εργασιακών σχέσεων, όπως η ισχύς της ΕΓΣΣΕ (προστασία κατώτατου
ημερομίσθιου) και τα «εμπόδια» (πλαφόν 2%, δικαίωμα αποζημίωσης) στις
απολύσεις.
Στροφή αριστερά
Η νεοφιλελεύθερη επιθετικότητα θα ενταθεί τους μήνες που έρχονται. Όμως
δε θα είναι καθόλου εύκολο να επιβληθεί. Αυτό το μήνυμα στέλνει ο
κόσμος με τη «στροφή αριστερά» που δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις. Η
στροφή αριστερά είναι υπαρκτή, είναι η απαίτηση που εκδηλώθηκε ήδη
στους δρόμους για να ανατρέψουμε τις αντιμεταρρυθμίσεις. Όμως η στροφή
αυτή δεν αποτελεί λευκή επιταγή προς τις πολιτικές ηγεσίες. Είναι πίεση
πάνω στο ΠΑΣΟΚ να αποφασίσει τελικά με ποιους θα πάει και ποιους θα
αφήσει. Είναι πίεση στην ηγεσία του ΣΥΝ να κατανοήσει τη σύγκρουση με
το νεοφιλελευθερισμό με τις τακτικές της ανατροπής και όχι της
«υπέρβασης». Είναι επίσης πίεση στο ΚΚΕ να αφήσει τα «μεγάλα λόγια» και
να ενταχθεί στην πραγματική –και γι’ αυτό ενωτική– αντίσταση με στόχο
νίκες για τον κόσμο μας, τώρα.
Η μάχη για το Ασφαλιστικό προκάλεσε βαθιές ρωγμές στο πολιτικό
σύστημα των τελευταίων χρόνων, σε αυτό που ονομάστηκε «δικομματισμός».
Η συνέχεια της υπεράσπισης των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και των Ταμείων
μας, η συνολική πάλη για την απόκρουση των νεοφιλελεύθερων
αντιμεταρρυθμίσεων θα το κατεδαφίσει.
Με πρώτο σταθμό την ανατροπή της κυβέρνησης Καραμανλή.