Μέσα στην τραγικότητά τους, οι καταστάσεις που βιώνουμε τις τελευταίες ημέρες λόγω της έκρηξης της πανδημίας λειτουργούν ως ένας μεγάλος μεγεθυντικός φακός που προβάλει με καθαρότητα όλα όσα γνωρίζαμε για την εγκληματική πολιτική της κυβέρνησης: Οι ατέλειωτες ουρές για ένα δωρεάν τεστ είναι αδιάψευστος μάρτυρας της ανάγκης για ένα ισχυρό, πλήρως στελεχωμένο και αποκεντρωμένο σύστημα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Είναι κάτι που η ιατρική κοινότητα φωνάζει εδώ και δύο χρόνια, πως χρειάζεται διαρκής έλεγχος και ιχνηλάτηση των κρουσμάτων, δυνατότητα ασφαλούς απομόνωσης και φροντίδας προτού χρειαστεί όσοι/ες νοσήσουν βαριά να φτάσουν στα νοσοκομεία, συνολικά γνώση και παρακολούθηση της υγείας των πολιτών σε τοπικό επίπεδο, ενημέρωση και υποστήριξη κλπ. Αν είχαν συμβεί όλα αυτά, θα είχαν σωθεί οι ζωές εκατοντάδων, αν όχι χιλιάδων ανθρώπων! Το ίδιο ισχύει και για τα νοσοκομεία. Χιλιάδες υγειονομικοί, που έχουν εξουθενωθεί τα τελευταία 2 χρόνια παλεύοντας να κρατήσουν όρθιο το Σύστημα Υγείας, νοσούν ή επιστρέφουν εξαντλημένοι στη δουλειά πολύ νωρίτερα από όσο θα έπρεπε λόγω του άθλιου πρωτοκόλλου των 5 ημερών. Όλο και περισσότερες δομές μετατρέπονται αποκλειστικά σε covid, την ώρα που νοσοκομεία παραμένουν κλειστά και χιλιάδες ανεμβολίαστοι νοσοκομειακοί μένουν εκτός συστήματος.
Ένα Σύστημα Υγείας που υποβαθμίστηκε δραματικά εδώ και -τουλάχιστον- μια 10ετία και σήμερα αντιμετωπίζει μια πίεση που το έχει φέρει στα όριά του, έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη του. Ενώ οι καθημερινές απώλειες και οι διασηλωνωμένοι παραμένουν υψηλά, η κυβέρνηση αρνείται να κάνει το παραμικρό, με επίκληση στο ότι η επέλαση της «Όμικρον» θα κρατήσει λίγο και μετά -όπως εδώ και 2 χρόνια…- «τελειώνουμε με την πανδημία». Την ίδια ώρα που με το πρωτόκολλο των 5 ημέρων απομόνωσης κάνει τον τροχονόμο της μετάδοσης, για χάρη των εργοδοτών που απαιτούν «πάρε ένα ντεπόν κι έλα για δουλειά».
Είναι προφανές πως στέλνουν συνειδητά στον ιδιωτικό τομέα όσους έχουν την δυνατότητα να καλύψουν το κόστος της νοσηλείας για την (όποια) ασθένεια τους και αφήνουν τους υπόλοιπους στην τύχη τους. Σαν να πρόκειται για μια πραγματική εκδοχή της επιστημονικής φαντασίας του Don’t Look Up, ο κρατικός μηχανισμός έχει αποφασίσει ότι το πρόβλημα Όμικρον είναι «διαχειρίσιμο», αλλά αν τα πράγματα ξεφύγουν εντελώς δεν θα πληρώσουν αυτοί το τίμημα.Το να ανατρέψουμε αυτά τα σχέδια είναι κυριολεκτικά ζήτημα ζωής ή θανάτου!
Μετά από δύο χρόνια νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της πανδημίας, το όλο αφήγημα και οι πρακτικές της Κυβέρνησης και των συστημικών δυνάμεων που την στηρίζουν έχουν καταρρεύσει. Το μόνο τους επιχείρημα ήταν και παραμένει η ατομική ευθύνη. Κρύφτηκαν πίσω από τη διαθεσιμότητα του εμβολίου, ένα πολύτιμο όπλο που όμως δεν αρκεί από μόνο του, για να δικαιολογήσουν την άρνησή τους να πάρουν οποιοδήποτε άλλο μέτρο προστασίας της δημόσιας υγείας. Είναι τέτοια η αθλιότητά τους που δεν δίστασαν να περικόψουν για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά τις δαπάνες για τη δημόσια Υγεία, κατά 800 εκατ. ευρώ, στον προϋπολογισμό του 2022.
Αυτός ο πρόσφατα ψηφισμένος προϋπολογισμός αποτελεί μια ρητή προειδοποίηση για τις γενικότερες προτεραιότητες της κυβέρνησης. Μαζί με τις δαπάνες για την υγεία, γενναίο ψαλίδι έπεσε και στους πόρους Covid για αποζημιώσεις και επιδοτήσεις εργαζομένων που πλήττονται. Η κυβέρνηση είχε προαποφασίσει ότι «ξεμπέρδεψε» με τις υποχρεώσεις αντιμετώπισης της πανδημίας και των συνεπειών της, βάζοντας πάνω από την προστασία των ζωών μας άλλες προτεραιότητες: Την αγορά φονικών όπλων, μαχητικών αεροπλάνων και πολεμικών πλοίων για τους στρατοκράτες, για τους οποίους δαπανώνται δισεκατομμύρια ευρώ.
Το μόνο που τους απασχολεί είναι η «οικονομία», δηλαδή η απρόσκοπτη κερδοφορία των αφεντικών. Οι επιχειρήσεις απολαμβάνουν κάθε είδους φοροαπαλλαγές και ενισχύσεις, ενώ για τους «από κάτω» υπάρχει μόνο μαχαίρι: Είναι αποκαλυπτική η εφαρμογή της εγκυκλίου Τσακλόγλου για την περικοπή της εθνικής σύνταξης σε όσους συνταξιούχους πάρουν δεύτερη σύνταξη λόγω θανάτου ή αναπηρίας αποτελεί μνημείο κυνισμού όταν ταυτόχρονα μειώνονται οι εισφορές στους εργοδότες. Μειώνοντας τους φόρους των κερδών, τα κρατικά έσοδα στηρίζονται όλο και περισσότερο στη φορολόγηση της λαϊκής κατανάλωσης –και μάλιστα σε μια συνθήκη όπου η καλπάζουσα ακρίβεια ήδη κατατρώει τους μισθούς, οι οποίοι παραμένουν καθηλωμένοι σε απαράδεκτα επίπεδα, μετά την «αύξηση»-κοροϊδία για το 2022. Παράλληλα, εν μέσω του χειμώνα, εκατομμύρια άνθρωποι ζουν με το άγχος του καλπασμού των ενεργειακών τιμών, αυτές που -τάχα- θα αντιμετωπίζονταν με την ιδιωτικοποίηση.
Αυτή η πολύπλευρη επίθεση στις ζωές μας, την υγεία μας, τα εισοδήματά μας, στις υπηρεσίες που καλύπτουν τις ανάγκες μας, αποτελεί συστημική επιλογή: Είναι ο «δρόμος προς την ανάπτυξη» που προκρίνουν οι καπιταλιστές. Γι’ αυτό και η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να συγκρουστεί σοβαρά και μετωπικά με αυτή την πολιτική και περιορίζονται σε επιμέρους κριτικές που όμως αφήνουν άθιχτο το οικονομικό μοντέλο που ευνοεί τους εργοδότες. Έχοντας δεσμεύσεις απέναντι ή διεκδικώντας το «χρίσμα» του «κόσμου του επιχειρείν», ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να προτείνει τις συνολικές λύσεις που απαιτούνται, καθώς αυτές περνάνε από μια ριζική ανατροπή προτεραιοτήτων εις βάρος της κερδοφορίας των εργοδοτών και υπέρ των αναγκών των εργαζομένων.
Αυτή η αλλαγή προτεραιοτήτων είναι υπόθεση των αγώνων μας. Στα αιτήματα και τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών και στις μαθητικές καταλήψεις που διεκδικούν ασφαλή επιστροφή στα θρανία. Στις κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών που απαιτούν μέτρα στήριξης των εισοδημάτων και της υγείας τους. Στις δράσεις και τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στο ΕΣΥ που απαιτούν την αποφασιστική ενίσχυσή του. Αυτοί οι αγώνες διαμορφώνουν την συλλογική απάντηση στην πανδημία, απέναντι στον κυβερνητικό κυνισμό και την εξώθηση στο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Απέναντι στις πολλαπλές κρίσεις που αντιμετωπίζουμε, αυτή η ενότητα θα χρειαστεί να απλωθεί παντού. Να υπερασπιστούμε τις ζωές μας με κοινό αγώνα: Οι «αναγκαίοι εργαζόμενοι» που κρατάνε την κοινωνία όρθια αλλά δίνουν και μεγάλους αγώνες (όπως στην efood) για να αποκτήσουν τα δικαιώματά τους, όσοι κι όσες διασφαλίζουν την κοινωνική αναπαραγωγή (εκπαιδευτικοί, υγειονομικοί αλλά και κάθε γυναίκα με απλήρωτη εργασία στο σπίτι), οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα που δέχεται διαρκή πλήγματα από τους νεοφιλελεύθερους, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα που οργανώνονται ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία, η νεολαία που αντιμετωπίζει τον αυταρχισμό και δίνει μάχες στα πανεπιστήμια, οι συνταξιούχοι που αντιμετωπίζουν το φάσμα της εξαθλίωσης. Mπορούμε να ενώσουμε όλα αυτά τα «ρυάκια» -κι ακόμα περισσότερα- σε ένα «ποτάμι» που θα φωνάξει ότι «οι ζωές μας μετράνε».
Στις 22 Γενάρη, πολιτικές Οργανώσεις, τοπικές συλλογικότητες, σωματεία, αυτοδιοικητικές κινήσεις κ.α. φορείς καλούν όλοι μαζί σε μια πανελλαδική ημέρα δράσης για την Δημόσια Υγεία. Η επιτυχία αυτής της καμπάνιας μπορεί να δώσει το έναυσμα για την συνέχιση τέτοιων δράσεων, αλλά και το θετικό παράδειγμα για έναν συνολικότερο μαζικό, ενωτικό αγώνα διαρκείας για τις ανάγκες του κόσμου μας.
