Μέχρι πού θα φτάσει το ΚΚΕ;

Η ηγεσία του ΚΚΕ ουσιαστικά έχει αποσυρθεί από τη λυσσαλέα πολιτική μάχη που διεξάγεται με επίδικο την επιβίωση ή την ανατροπή των μνημονίων και –κατά συνέπεια– το γκρέμισμα των μνημονιακών κομμάτων από την κυβερνητική εξουσία.

Αυτή η διαπίστωση είναι η μόνη βάση που εξηγεί την εκλογική στασιμότητα του ΚΚΕ στις 6 Μάη, όταν 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι εγκατέλειψαν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και στράφηκαν –κυρίως– προς τα αριστερά. Αυτή η διαπίστωση εξηγεί επίσης και την πρωτοφανή παθητικότητα στην οποία οδηγείται μέσα στη σημερινή κρίσιμη προεκλογική περίοδο ο κόσμος του ΚΚΕ, ένα πολύτιμο τμήμα του εργατικού κινήματος.

Επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ
Για να περιορίσει τις απώλειες –που όλες οι δημοσκοπήσεις προβλέπουν για τις 17 Ιούνη– η ηγεσία του ΚΚΕ επιδίδεται σε ένα αποκλειστικό πετροβόλημα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, αδιαφορώντας για τη συμπόρευση –σε αυτό το πεδίο– με τους Σαμαρά και Βενιζέλο.

Η Αλέκα Παπαρήγα παρομοίασε την πρόταση για κυβέρνηση της Αριστεράς «με ένα ωραίο γλυκό, που μέσα του κρύβει δηλητήριο». Να θυμίσουμε ότι το ΚΚΕ έχει συμμετάσχει επανειλημμένως σε κυβερνήσεις με αστικά κόμματα (1936, 1944-45, 1989), σερβίροντας στην εργατική τάξη κατευθείαν το δηλητήριο, χωρίς το άλλοθι του «ωραίου γλυκού». Να θυμίσουμε επίσης ότι αυτή τη φορά η πρόταση είναι για κυβέρνηση της Αριστεράς, χωρίς τη συμμετοχή των αστικών κομμάτων, με στόχο να ανακόψει τον κατήφορο προς μια κοινωνική ερημοποίηση. Και όμως το ΚΚΕ την απορρίπτει, χωρίς να μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει στο λαό γιατί ένα «συμπαγές και υπεύθυνο» κόμμα σαν το ΚΚΕ δεν μπορεί να υπερασπίσει τον κόσμο από το δηλητήριο της «παρέας του Τσίπρα» (όπως αρέσκεται να αποκαλεί τον ΣΥΡΙΖΑ).

Η Αλέκα Παπαρήγα δήλωσε ότι αν το ΚΚΕ συμμετείχε σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς, τότε «το κόμμα θα ήταν δεσμευμένο σε μια κυβέρνηση διαχείρισης». Ξέχασε όμως να μας εξηγήσει γιατί αυτό θα έπρεπε να συμβεί υποχρεωτικά. Γιατί μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα υποχρεωνόταν να περιοριστεί σε «διαχείριση»; Με τη συμμετοχή του ΚΚΕ και με τη στήριξη στη δύναμη του κόσμου και των αγώνων, γιατί μια τέτοια κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να «πυροδοτήσει» μια κλιμάκωση της ταξικής πάλης, ανοίγοντας ουσιαστικά το ζήτημα της διεκδίκησης όλης της εξουσίας από την εργατική τάξη;

Αδιέξοδα
Ως εναλλακτική λύση η Αλέκα Παπαρήγα αντιπρότεινε τη «διακυβέρνηση της λαϊκής εξουσίας». Παραβλέπουμε την επιμονή του ΚΚΕ σε ένα αδιευκρίνιστο «στάδιο» (λαϊκή εξουσία-λαϊκή οικονομία) μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι το ΚΚΕ δεν μας λέει ούτε το πότε ούτε το πώς θα φτάσουμε σε αυτό το στάδιο συνολικής ανατροπής. Δεν απαντά, έτσι, στο καυτό ερώτημα της σύνδεσης ανάμεσα στα σημερινά καθήκοντα και στα «στρατηγικά» καθήκοντα. Η αναγωγή της «λαϊκής εξουσίας» ως της άμεσης απάντησης που πρέπει να δοθεί στις εβδομάδες και στους μήνες που έρχονται, είναι η καλύτερη απόδειξη ότι το ΚΚΕ έχει σηκώσει λευκή σημαία στον σημερινό υπαρκτό πολιτικό αγώνα.

Για να στηρίξει αυτή την αδιέξοδη και αντιφατική γραμμή, το ΚΚΕ καταλήγει να επιχαίρει για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο κόσμος και ακόμα χειρότερα για το ενδεχόμενο να ηττηθεί! Η Αλέκα Παπαρήγα δήλωσε: «Εμείς δεν θα εξαπατήσουμε το λαό με υποσχέσεις που από τον πρώτο χρόνο θα έχουν γίνει αέρας». Ολοφάνερα αναφέρεται στις εκκλήσεις του ΣΥΡΙΖΑ για ανατροπή του μνημονίου και για κυβέρνηση της Αριστεράς. Όμως, αν όλα αυτά γίνουν «αέρας», τι απομένει; Και εδώ η γενική γραμματέας του ΚΚΕ μας προσγειώνει στην πιο ακραία εκλογοκεντρική πρόταση: «Να προσέξει ο λαός, να διορθώσει την ψήφο του»!

Είναι ολοφάνερο ότι η Αλ. Παπαρήγα και το ΚΚΕ μας δηλώνουν ότι δεν μπορούμε να ανατρέψουμε το μνημόνιο, δεν μπορούμε να νικήσουμε στην παρούσα φάση. Οφείλουμε μόνο «να ψηφίζουμε σωστά» και να περιμένουμε να ωριμάσουν οι συνθήκες για τη «λαϊκή εξουσία». Είναι μια γραμμή κατώτερη των περιστάσεων, που αδικεί χιλιάδες και χιλιάδες μέλη του ΚΚΕ. Μέχρι πότε;